Balsem voor zieken
Beter is de dag des doods
Waarom is de dag des doods beter dan de dag dat iemand geboren wordt? “Er zijn mensen die in hun zonden leven en sterven zonder zich te bekeren. Ener zijn mensen die zich ongeveinsd bekeren en geloven in Christus.” (blz. 88). Voor hen is het een goede zaak om geboren te worden, daarna is het voor hen het beste om spoedig te sterven, want dan breekt de eeuwige vreugde en zaligheid aan. Perkins schrijft dat we iemand niet moeten beoordelen naar zondige woorden die hij uitspreekt op het sterfbed, maar op zijn leven. Ook wanhoop hoeft geen teken van eeuwige verlorenheid te zijn. We lezen op blz. 92: “Daarom kom ik nu tot de slotsom dat wanhoop de zaligheid van hen die krachtdadig geroepen worden niet kan schaden, als deze wanhoop het gevolg is van zwakheid van de natuur of zondebesef, zelfs als deze optreedt ten tijde van het sterven.” Soms valt de duivel zwaar aan op het ziekbed, soms ook niet. Denk aan Simeon die het uitjubelde toen hij Christus had gezien: ‘Nu laat Gij, Heere, Uw dienstknecht gaan in vrede, naar Uw woord.’ Een plotselinge dood hoeft ook geen teken te zijn van eeuwig verloren gaan. Terecht merkt Perkins op dat we meer bevreesd moeten zijn voor een onrustig en slecht leven, dan voor een plotselinge dood. De dag des doods betekent verlossing van ellende, ingaan tot het eeuwige leven en vereniging met Christus.
Voorbereiding op de dood
De Bijbel roept op tot voorbereiding op de dood. Sterven betekent geoordeeld worden door God. Niemand zal aan de dood ontkomen. Er is niets in de wereld zo gevaarlijk dan zich niet op de dood voor te bereiden. Je moet niet wachten metje voor te bereiden op de doodtotje ziek wordt. Perkins schrijft dat de meeste ziekbedbekeringen ziek zijn net zoals de zieke zelf. Die ene moordenaar is de uitzondering die niet tot regel verheven mag worden. De voorbereiding op de dood houdt in: nadenken over onze dood. Jozef van Arimatea deed dit, hij had immers al een graf. Denk ook na over de oorzaak van de dood en de nabijheid van de dood. Nadenken over de dood leidt tot verootmoediging voor God en wekt op tot bekering en tot vermeerdering van genade in het hart. Het is nodig tot God te bidden dat Hij ons een voortdurend besef geeft van onze naderende dood. Alle mensen, hoe oud ze ook zijn, menen dat ze nog wel een jaar zullen leven. Perkins schrijft op blz. 111 “Alles wat iemand zou willen doen als hij gaat sterven, zou hij elke dag van zijn leven moeten doen.” Voorbereiding op de dood houdt ook in de plicht op te staan uit het graf van onze zonden en in nieuwheid des levens te wandelen. Dit noemt Perkins de eerste trap van het eeuwige leven. Oefen u in het stapje voor stapje sterven terwijl u nog op aarde bent. Paulus sprak: ‘Ik sterf alle dag.’ 1 Kor. 15:31. Als u nog iets goeds kunt doen, doe dat zo snel en zo goed mogelijk.
Dwaling
Op blz. 113 bespreekt Perkins de dwaling dat een mens zeker zalig zal worden, hoe zijn leven ook is, als hij bij zijn sterven zijn ogen maar opheft en zest: ‘Heere wees mij genadig.’ “Let op. Dit is een zeer gevaarlijke en dwaze gedachte, waarmee velen zich bedriegen. Het is hetzelfde als wanneer een boze dief als volgt bij zichzelf zou redeneren en zou zeggen: ‘Ik zal al mijn dagen roven en stelen. Ik ben niet bang voor strafrechtelijke vervolging of executie. Want precies op het moment dat ik van de ladder afgestoten zal worden, zal ik pardon krijgen als ik de rechter daar slechts om vraag.’ Dit is uiterst gevaarlijk en roekeloos. Wie zich niet bekommert om zijn zaligheid, doet echter precies hetzelfde. Want een mens kan sterven met Gods genade in zijn mond en toch voor eeuwig omkomen, tenzi) hij in dit leven de eerste trap van het eeuwige leven bereikt. ‘Niet een iegelijk die tot Mij zegt: Heere, Heere! Zal ingaan in het Koninkrijk der hemelen, maar die daar doet de wil Mijns Vaders, Die in de hemelen is. (Matth. 7:21).”
