Christis volgen met vallen en opstaan
Geïnspireerd door zijn ontmoetingen met christenen in India en gestimuleerd door persoonlijke ervaringen, schreef Steven Middelkoop een toegankelijk boekje over het volgen van de Heere in de praktijk van elke dag.
Hij legt de vinger bij het halfslachtige en comfortabele van veel westerse christenen. Geboeid door alles wat de wereld biedt, of juist teleurgesteld door tegenslagen, laten velen het er immers helaas bij zitten. Middelkoop dringt erop aan de dingen radicaal anders - vanuit Gods perspectief - te zien. Hij benadrukt terecht dat dit geen vrucht is van eigen akker, maar enkel genade, gewerkt door de Heilige Geest.
Christus leed en stierf in de weg van het tarwegraan. En in die weg gaan Zijn kinderen Hem volgen. Met veel voorbeelden werkt Middelkoop dit thema verder uit. Hij laat zien dat Christus volgen een stervend leven is. Zo’n leven is lang niet altijd zo teer en geestelijk: ‘We verblijven op aarde als asielzoekers in een tijdelijk tentenkamp, om straks in heerlijkheid thuis te komen’. Dat geeft vervreemding van deze wereld en misschien is dat wel juist wat we nodig hebben. We genieten teveel van dit aardse leven. Maar ‘een christen kan principieel niet leven voor zichzelf’.
Leven in navolging van de Heere - na ontvangen genade - is vanwege de overblijvende zonde een weg van vallen en opstaan. Middelkoop geeft enkele handreikingen. Hij vraagt aandacht voor een Bijbels Godsbeeld, het lezen van de Bijbel, het persoonlijk gebed, je hart delen met ervaren kinderen van God.
Met name dat laatste vond ik aansprekend. Een ontmoeting van hart tot hart is meer dan meningen uitwisselen over een preek of een boek. Hij adviseert jongvolwassenen te zoeken naar stabiele christenen. Gewone, oprechte en gewortelde
kerkmensen die leven van genade. ‘Stel je als jonge christen bescheiden en voorzichtig
op. Verdiep je in het Woord, wortel in de belijdenis en bouw contacten op met oudere kinderen van de Heere’.
Het boekje eindigt wat abrupt. Dat vind ik overigens wel typerend voor dit boekje. De vele voorbeelden en uitstapjes zijn aansprekend, maar verhelderen het betoog niet altijd. Dat neemt mijn waardering voor de boodschap niet weg. Die zit vol doordenkers. Zoals de laatste zin: ‘Wanneer de Landman snoeit, is Hij nabij’.
