De overval op Tuylenburgh
Ben en Lize zijn met vakantie. Ze ontdekken het landhuis van mevrouw van Tuylenburgh. De kasteelvrouwe is heel vriendelijk en ze beloven een keer op bezoek te komen.
De volgende dag is er iets raars aan de hand bij het landhuis. De gordijnen zitten stijf dicht, terwijl het al lang licht is. En mevrouw van Tuylenburgh doet de deur niet open. Er blijkt ingebroken te zijn. Mevrouw van Tuylenburgh wordt vastgebonden op de grond gevonden.
De politie ondervraagt vader, Ben en Lize. Ze vertellen van de blauwe polo die ze gevonden hebben, verstopt in de bossen. En ze vertellen van de boswachter die zei dat ze nergens over mochten praten. Het verhaal wordt steeds spannender. Zeker als ze in de snackbar de stem van de boswachter menen te herkennen. Ben wordt zelfs ontvoerd door de boswachter. Gelukkig loopt alles goed af. Spannend is het wel.
Dit boekje bevat een positieve sfeer, maar een duidelijke christelijke strekking wordt gemist. Op blz. 42 bidt mevrouw van Tuylenburgh terwijl ze vastgebonden ligt, ‘O God, help me toch.
Ik houd het niet langer uit. Laat er alstublieft hulp komen.’ Aan het eind van het boekje zegt mevrouw van Tuylenburgh op blz. 109: ‘We hebben veel narigheid meegemaakt. Toch heeft God ons wonderlijk bewaard.’ Het zijn de enige duidelijke christelijke verwijzingen in het boekje. Dat had zeker meer uitwerking verdiend. Op deze manier doet het wat geknutseld aan.
Aanbevolen, maar minder geschikt om uit te delen tijdens het kerstfeest van de zondagsschool, gezien het ontbreken van een duidelijke christelijke toonzetting.
