Een heilige dag van rust
Zondagsrust is voor Owen iets fundamenteel anders dan bijkomen van een drukke week. Het is proeven van ‘de voldoening en de tevredenheid’ die God in Zijn werk heeft. De zondag biedt volgens Owen daarmee een venster op eeuwige rust. Dat geeft de rustdag een hemelse dimensie. Hij onderbouwt dat uitvoerig. Owen combineert in zijn boek grondige Bijbelse theologie en praktische aanwijzingen voor de viering van de zondag. Zijn boek is ontstaan in de tijd dat hij werkte aan zijn verklaring van de Hebreeënbrief. Dat is goed merkbaar. Hij fundeert de zondagsrust in zowel het Oude Testament als in Hebreeën 4. Dat laatste hoofdstuk spreekt van een rust die overblijft voor Gods volk. Volgens Owen gaat het daarbij om de rust van Christus. Hij ziet namelijk een parallel tussen het sabbatsgebod en Hebreeën 4. Zoals de Heere rustte van Zijn scheppingswerk, zo rust Christus van Zijn verlossingswerk. Dat zet in met Zijn verhoging bij de opstanding. Zondagsrust maakt niet passief. Het is zowel gave als opgave. Een gave, want ‘laten we niet vergeten dat God tijd voor ons uittrekt. Alle tijd is niet van onszelf. Wij zijn niet onze eigen heren.’ De zondag herinnert daaraan. En een opgave, omdat de zondagsviering plichten met zich meebrengt. De voorbereiding vraagt om meditatie en gebed. Echt zondag vieren betekent de werken van God in schepping en verlossing goedkeuren. Zo alleen krijgt God onze eer, en komt Hij ons tegemoet in de weg van Zijn zondagse instellingen.
