Lizzy

Lizzy krijgt een leeg boek –een dummy– van haar praatjuf en daarin mag ze opschrijven wat haar bezighoudt. Ze vindt het maar niks dat ze over haar gevoelens moet schrijven. Daarom vertelt ze vooral over van alles en nog wat: jonge poesjes, een kunstwedstrijd op school, nieuwe schoenen. Gaandeweg laat ze steeds meer doorschemeren over haar zus Laura van dertien jaar. Laura is ziek. Laura wil niet eten. Laura woont niet thuis. Laura wil steeds staan om af te vallen. En Laura wil alleen maar zwarte kleren aan.

Bij Lizzy zorgt Laura’s ziekte voor tegenstrijdige gevoelens: ze houdt van Laura, maar is ook bang voor de nare dingen die Laura doet, zoals weglopen of te veel medicijnen innemen. Het zijn heftige problemen die Lizzy voor haar kiezen krijgt en je voelt mee met dit meisje, dat zo veel narigheid van dichtbij meemaakt. Dat komt mede doordat ze haar slaapkamer deelt met haar zus, als die tenminste thuis is. Het slot van het (dag)boek –een beetje abrupt trouwens, als je de data bekijkt en het doorsnee verloop van deze ziekte kent– is hoopvol: het lijkt beter te gaan met Laura. Voor tienjarigen is anorexia een vrij heftig onderwerp, hoewel het zeker scheelt dat er vanuit Lizzy’s gezichtspunt over geschreven is. Het boek is leuk vormgegeven als dagboek met vlotte tekeningetjes en een handschriftachtig lettertype.