Met Christus opgewekt

In het begin van de kerkgeschiedenis wordt dit treffend onder woorden gebracht in de brief aan Diognetus. We citeren wat we lezen op blz. 91 “Ze wonen in hun eigen land, maar als vreemdelingen. Ze delen in alles mee als burgers, maar hebben alles te lijden als vreemdelingen. Elk vreemd land is hun vaderland en elk land is hun vreemd. Ze trouwen als ieder ander. Ze krijgen kinderen, maar ze leggen hun nageslacht niet te vondeling. Ze delen hun tafel, maar niet hun bed. Ze leven ‘in het vlees’ maar niet ‘naar het vlees.’ Ze vertoeven op aarde, maar ze zijn thuis in de hemel. Ze gehoorzamen de vastgestelde wetten, maar in hun eigen leven overtreffen ze de wetten. Ze houden van allen, maar ze worden door allen vervolgd. Ze zijn onbekend, maar ze worden vermoord. Ze zijn arm, maar ze maken velen rijk. Ze komen alles tekort, maar ze hebben in alles overvloed. Ze worden onteerd, maar die ontering strekt hun tot roem. Ze worden belasterd, maar ze worden gerechtvaardigd. Ze worden gesmaad en ze zegenen. Ze worden beledigd en ze bewijzen eer. Als ze goed doen, worden ze gestraft als boosdoeners. Als ze gestraft worden, verheugen ze zich alsof ze tot leven kwamen. Door de Joden worden ze bestreden als vreemdelingen, door de Grieken worden ze vervolgd. En die hen haten, kunnen toch geen reden voor hun vijandschap opgeven.” Hieruit blijkt dat christenen echt anders zijn dan ongelovigen. “Ze zijn anders gericht, ze hebben een ander uitzicht, ze hebben een andere levenshouding, ze leven naar andere principes, ze worden gekenmerkt door een andere gezindheid.” (blz. 92). Christenen hebben een hemelse levensstijl. Christenen weten van matigheid. Hun hemelse gezindheid roept verzet en tegenstand op. We lezen op blz. 93 “Gods volk Israël had een diep besef dat Jezus niet van deze aarde was. Alleen dat al riep tegenstand op. Het gaat hier om vreemdelingenhaat die voortkomt uit vrees voor het vreemde, xenofobie. Christenen zijn vreemdelingen op aarde, omdat ze bij de hemel horen. Ze doen niet vreemd, ze gedragen zich niet vreemd, maar de wereld om ons heen voelt haarscherp aan dat we van een andere orde zijn. Dat brengt argwaan, afstand en wantrouwen met zich mee” Christenen zijn de levende Bijbel voor mensen die zelf nooit in de Bijbel lezen. Gods geboden zijn zichtbaar in hen. We lezen op blz. 94 “Onze nederigheid confronteert de ongelovige met zijn of haar hoogmoed. Onze onbaatzuchtigheid laat de zelfzucht zien. De rechtvaardigheid van God in ons brengt het oneerlijke aan het licht en de bewogenheid van Christus moet een ander wel beschuldigen van onbewogenheid. Wie wil er worden aangeklaagd? Als we een boete krijgen voor te hard rijden doen we al ons best om eronderuit te komen en excuses te bedenken. Uiteindelijk is de aanwezigheid van christenen voor ongelovigen onverdraaglijk.” Vervolging of verdrukking is het gevolg in vele landen op de wereld. Lijden wij mee met christenen die vervolgd worden? Christenen beantwoorden haat met liefde. Christus en Zijn Koninkrijk hebben een onbeweeglijke vastheid. In Christus zijn Gods kinderen meer dan overwinnaars. We willen deze bespreking van dit boekje besluiten met een vraag: Zijn wij door genade al een vreemdeling geworden die door genade zoekt de dingen die boven zijn? Is ons leven al een levende Bijbel voor hen die nooit in de Bijbel lezen?