Prediker van de ene Naam

Zo heeft hij ook in de classisgemeenten van Rotterdam vele malen gepreekt, met name in de tijd dat hij de Boezemsingelgemeente diende. Wat had ds. Honkoop er verdriet over dat hij niet meer kon preken. We herinneren ons nog goed het afscheid van de schoolschoonmaakster van de Theologische School. Tijdens dit afscheid sprak hij nog enkele woorden over wie Christus is voor de Zijnen. Zijn hart bloeide open, iedereen zat stil te luisteren. Totdat ds. Honkoop stopte en zei: Ik kan niet meer, ik wou dat ik nog kon preken.

Over ds. Honkoop is een lezenswaardige levensschets verschenen, in samenwerking met zijn kinderen. Dat laatste is een goede zaak, zeker ook om een evenwichtig beeld te schetsen. Uit het boek van W.B. Kranendonk blijkt dat ds. Honkoop niet zo vaak over zichzelf sprak. Als hij het deed, was het kort en krachtig. Wat er over zijn geestelijk leven te vinden is, komt vooral uit een herdenkingspreek en enkele interviews. Het is een goede zaak dat deze informatie  nu gebundeld is in het boek Prediker van de ene Naam. De auteur volgt ds. Honkoop vanaf zijn jonge jaren (in het gezin van zijn vader ds. P. Honkoop), via de tijd als student aan de Theologische School naar de vijf gemeenten die hij heeft gediend. Ook in het breder verband van de Gereformeerde Gemeenten heeft ds. Honkoop zijn krachten mogen besteden. We herinneren ons nog zijn laatste bidstond voor de Generale Synode. Steeds wees hij in de bidstonden op het werk van Christus als Voorbidder voor Zijn gemeente. In Zijn handen ligt de Kerk vast. Dat was de verwachting waaruit ds. Honkoop mocht putten voor zijn persoonlijk leven en in zijn dienen in de kerk. Die rode draad is in het boek te vinden. Daarom moge het lezen ervan een verlangen geven om dezelfde God en dezelfde Zaligmaker te kennen die ds. Honkoop zo graag aanprees in zijn preken.