Verootmoediging

Volgens de puriteinse preekmethode trekt Preston uit de voorleggende tekst een aantal leringen en komt hij tot aanbevelingen voor de praktijk van het christelijke leven. In de leringen behandelt hij zowel de werkelijke verootmoediging als het komen tot Jezus. Preston onderscheidt de werkelijke verootmoediging van wat hij voorbereidend werk noemt. Dat laatste is voor hem vals, omdat het niet tot de Heere leidt. Iemand vlucht dan uit angst voor straf bij Hem vandaan. Kaïn was zo iemand. Werkelijke verootmoediging is anders. Wel kan de verootmoediging verschillen in gradaties. Bij werkelijke verootmoediging leren we de lelijkheid van de zonde zien en gaan we roepen tot de Heere, geeft Preston aan. Preston roept daarbij op om onze verantwoordelijkheid te nemen. Concreet vraagt hij ons te mediteren over de volmaaktheden van de Heere en over wat zonde echt is. Ook hoort daar zelfonderzoek bij. Preston benadrukt dat Jezus bereid is om zondaars te ontvangen. 

Met dit boek onderscheidt Preston zich van een puritein als Thomas Shepard, die overigens onder de prediking van Preston tot bekering is gekomen. Shepard gaat uit van voorbereidend werk voorafgaand aan de bekering. Preston daarentegen ziet geen leven voor de vereniging met Christus. Prestons stijl kenmerkt zich door kernachtige zinnen, zoals: ‘Het Evangelie aannemen is het onthalen van Christus in de ziel’. Dergelijke zinnen zetten aan tot meditatie. Ander werk van Preston kreeg grote aftrek in ons land. Ik hoop dat dat ook voor dit boek geldt.