Ze horen bij ons?!

De titel suggereert het al: ”Ze horen bij ons?!” Een vraagteken en een uitroepteken: het geeft iets aan van de pijn dat een kind niet langer alleen verbonden is met de biologische familie, maar ook met een nieuwe pleegfamilie. Daarnaast doet deze titel een rechtstreeks beroep op ons allemaal. Is het zo? Horen deze kwetsbare kinderen erbij in onze christelijke gemeenten en gezinnen? Met ”Ze horen bij ons?!” vragen de auteurs aandacht voor pleegzorg en gastopvang binnen de christelijke gemeente. Gezinnen die erover nadenken of hier een taak voor hen ligt, worden uitvoerig geïnformeerd. Daarnaast wil men met dit boek bestaande pleeg- en gastgezinnen bemoedigen. ”Ze horen bij ons?!” is een herziening en uitbreiding van ”Bijbels licht op pleegzorg”, dat in 2010 verscheen. Het boek bestaat uit drie delen. In het eerste deel worden diverse vormen van opvang beschreven. Deel 2 bespreekt de vraag welke plaats pleegzorg heeft binnen de christelijke gemeente. In deel 3 worden diverse aandachtsgebieden rond gezin, kerk en school voor het voetlicht gehaald. Van gastopvang tot pleegzorg: er zijn verschillende vormen van pleegzorg. De auteurs bespreken die in volgorde van zwaarte. Zo kan het in sommige gevallen voldoende zijn als er een meeleefgezin wordt gekoppeld aan een gezin waar zorgen zijn. In andere gevallen is een uitgebreidere vorm van gastopvang nodig. Denk hierbij aan opvang in een vrijwillig kader, bijvoorbeeld tijdelijke weekendopvang. Soms moeten kinderen voor korte of langere tijd volledig uit huis worden geplaatst in een pleeggezin of gezinshuis. Al dan niet vrijwillig. De auteurs bespreken de inhoud van deze verschillende vormen van opvang en leggen uit welke hulpverleners erbij betrokken zijn. Door de ervaringsverhalen van (voormalige) pleegkinderen en pleegouders worden de informatieve stukken concreet gemaakt en krijgen pleegzorg en gastopvang een gezicht. De auteurs hebben veel aandacht voor het omzien naar elkaar binnen de christelijke gemeente. Er worden voorbeelden gegeven van de manier waarop christelijke kinderen in christelijke gezinnen en gemeenten kunnen worden opgevangen. Tijdens het lezen proef je het verlangen van de auteurs naar deze vorm van naastenliefde. Ik lees over de mogelijkheid om kinderen op te vangen die een niet-christelijke achtergrond hebben. Het valt mij op dat hier vooral de moeilijke kanten van deze opvang beschreven worden. Toch is het goed om hierover na te denken als iemand overweegt pleegouder te worden. Wanneer we buiten onze eigen zuil treden en kinderen met andere levensovertuigingen welkom heten, hebben we bijzondere kansen om de christelijke naastenliefde en ons geloof in God te delen met kinderen (en hun ouders) die er anders niet mee zouden opgroeien. Dat kan door je als christelijke pleegouders in te schrijven bij niet-christelijke pleegzorgorganisaties, landelijk of regionaal. Pleegkinderen hebben hoe dan ook te maken met loyaliteitsconflicten. Het is belangrijk dat de omgeving van het pleegkind daar goed mee om kan gaan. De auteurs geven hier goede tips voor en bespreken aan de hand van voorbeelden hoe pleegouders, leerkrachten en ambtsdragers of anderen die zich binnen de kerken inzetten, hiermee om kunnen gaan. Hoe spreekt het kind de pleegouders aan? Wat is de rol van de pleegouder wanneer het kind zelf niet aan anderen kan uitleggen wat zijn of haar situatie is? ”Ze horen bij ons?!” is een must have voor elke christelijke pleegouder. Het boek roept herkenning op, geeft concrete adviezen en zet mensen uit de omgeving van een pleeggezin in een meewerkend en meedenkend daglicht. Pleegzorg doe je niet alleen, maar samen!