Op leven en dood

Het ging hierom: De verzoekingen (Openbaring 3:10), De inwonende zonde (Romeinen 7:21) en De doding van de zonde (Romeinen 8:13). Voorin schreef Baars een schitterde biografie van Owen (33 pagina’s!). De door Baars geschreven/bewerkte gedeelten heb ben een ander lettertype dan de vertaalde woorden van Owen zelf. Baars leverde hiermee prachtig werk. Desondanks blijft het boek wat aan de moeilijke kant. Hoewel vandaag de dag het onderwerp ‘zonde’ niet populair is in de prediking, kunnen zondekennis en de geestelijke strijd in het geestelijk leven niet gemist worden. Owen blijkt een kenner van de arglistigheid van ons hart. ‘De inwonende zonde’ schreef hij kort voor zijn sterven. Owen was toen een gerijpt christen. Ook in zondekennis. Een latere theoloog zei ervan: ‘Als u dat werk gaat lezen, bereid u dan voor op het mes’. Owen geeft daarin inderdaad een diepe diagnose van de zonde. Hij vergelijkt die met een bruisende rivier, die niet tegen te houden is zonder de bronnen aan te pakken. Hoewel de drie boeken elkaar hier en daar overlappen en in allemaal de weg naar het Geneesmiddel aangewezen wordt, spreekt de theoloog daar het meest over in het derde boek. Daarin gaat het over de geestelijke strijd, waarin de zonde gedood moet worden. Owen begint met de plicht daartoe. Soms zou je bij het lezen denken dat hij een soort plichtenleer aan het schrijven is. Niets is minder waar. In het laatste deel van dit boek schrijft Owen royaal over het werk van de Geest. Die brengt het kruis van Christus tot de ziel. Het zien op Zijn gerechtigheid en heiligheid zat het beste middel blijken om de zonde te doden.